Marzec. W powietrzu czuć nadchodzącą wiosnę. Przyroda i niejeden z nas budzi się do życia. Ja również ostatnio czuję ogromne pokłady energii i pewnej radości. Codzienność mi ją dostarcza :)
Lecz jest coś, co zakłóca ten stan. Nie dotyczy mnie, ale sytuacji, które spotykają mnie w pracy. I bynajmniej nie o szefa chodzi ;)
Charakter pracy sprawia, że na co dzień potykam się z osobami starszymi. Często są schorowani. Samotni.
I ta samotność jest właśnie ich największą tragedią.
Pomimo tego, że mają dzieci, oni samotnie walczą z tym, co im los przyniesie. A nie jest tego mało. Brak pieniędzy, nieraz na chleb, bark sił, by sprostać codziennym obowiązkom, choroba obezwładniająca ciało i umysł, bezwzględna cisza, bo nie ma się do kogo odezwać i z kim porozmawiać. Są skazani na pomoc innych, obcych ludzi bądź instytucji do tego powołanych.
Lecz o pomoc nie jest tak łatwo prosić. Wręcz przeciwnie. Przed szukaniem wsparcia wzbrania lęk, wstyd, świadomość "że sobie nie radzę"...
A ja rozmawiając z tymi osobami, zadaję sobie cicho pytanie. Gdzie są bliscy, dzieci? Może wyjechali gdzieś zagranicę, a może mieszkają tuż obok. Właśnie. Są a jakby ich nie było.
Żyją własnym życiem. Nie pamiętają, a raczej nie chcą pamiętać, że ta schorowana osoba, to ich matka, ojciec...
Widzą tylko pomarszczoną twarz, niedołężne ciało; słyszą irytujący głos, poplątaną przez chorobę mowę...
Z takim kimś nie chcą mieć już nic do czynienia. Nieistotne, że ta staruszka, była kiedyś ich jedyną ostoją w życiu, a ten staruszek jedynym autorytetem. To było dawno. Za niepamiętnych czasów.
Kim jest teraz? Zbędnym przedmiotem. Do odstawki. Brutalne słowa? Nie. Po prostu prawdziwe.
Nie chcę wnikać i poznawać przyczyn, dla których bliscy tak postępują. Nie chcę, bo to nie moja rola.
Cieszę się, że mogę opiekować się takimi ludźmi, że mogę ich wysłuchać, pomóc w codziennych sprawach. To już nawet nie moja praca a potrzeba serca.
W zamian dostaję od nich o wiele więcej. Coś, czego nie da się za nic w świecie przecenić...
Szkoda, że to nie ci najbliżsi są świadkami tych cudownych przemian. Szkoda, że zapominają, że młodość nie jest wiecznością. Oby się nią nigdy nie rozczarowali.
Czasem skupieni na tym co dookoła i pod ręką zapominamy o tych najbilższych, do których czasem nam tak bardzo nie po drodze... Którzy na początku nas wołają ale z czasem przestają. Smutne. Bardzo.
OdpowiedzUsuńDotto smutny temat, ale bardzo ważny. Samotność to jest coś strasznego. Nie wiem co się dzieje z ludźmi w tym dzisiejszym świecie. Dopóki jest się młodym, czyt. dzieckiem, to rodzice są nam niezbędni, potem dojrzewamy, zakładamy rodziny i coś się dzieje...to nie tak. Okropne to jest, tylko ja zawsze w takich sytuacjach sobie myślę, że tak dzieci poniewierają rodziców, ale kiedyś ta karta się odwróci i same dzieci tak samo będą poniewierane. A znam taki przypadek!
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
Ten temat który poruszyłaś jest naprawdę smutny i szkoda, że ludzie są tacy obojętni i niewrażliwy na czyjeś cierpienie... SAMOTNOŚĆ JEST PRZERAŻAJĄCA.. TACY LUDZIE POTRZEBUJĄ POMOCY I DOBRZE ŻE MAJĄ TAKĄ OSOBĘ JAK TY KTÓRA IM POMAGA,,:)
OdpowiedzUsuńKiedyś prowadząca nasze zajęcia pani doktor habilitowana powiedziała, że największym problemem ludzi w naszym, współczesnym społeczeństwie, jest indywidualizm. Współczesny człowiek bardziej ceni sobie własną niezależność, niż rodzinę czy szerzej - wspólnotę. Swego czasu na jednym portalu internetowym czytałam też wywiad z młodą Kongijką, która przyjechała studiować do Polski. Ona opisywała swoje wielkie zdumienie, jakiego doznała, gdy w Polsce zobaczyła ten brak szacunku do starszych osób i to, że w Polsce istnieją domy pomocy społecznej. Zresztą, jeszcze przed wojną było to nie do pomyślenia - starsi ludzie mieszkali wraz z całą rodziną i zawsze był ktoś, kto mógł im pomóc, a oni dzielili się doświadczeniem z resztą rodu.
OdpowiedzUsuńDlaczego o tym piszę - bo widzę, że im dalej w las, tym więcej drzew. Nasze społeczeństwo się starzeje, a młodzi ludzie wyjeżdżają. Dzieci też rodzi się wcale nie tak dużo. Ten problem, o którym piszesz, będzie narastał.
Pozdrawiam :)
Macie, Kochane rację - smutny temat, ale ważny i dlatego poruszyłam go tutaj. Mam wiele przemyśleń na ten temat, niezbyt pozytywnych, ale nie chciałam nikogo oceniać... Choć bardzo trudno mi zrozumieć ludzi, którzy odwracają się od swych najbliższych i nie czują zobowiązania, by zaopiekować się nimi na stare lata... Nie przemawia do mnie żaden argument, tłumaczący takie zachowanie ;(
OdpowiedzUsuń