"Po co to wszystko?"

Odsłona 1

Godzina 14. Siedzimy małą gromadą w loży studenckiej kawiarni. Otacza nas przyjemny aromat palonej kawy. Półmrok wnętrza daje wytchnienie zmęczonym od czytania oczom, a leniwa muzyka nastraja jeszcze bardziej pesymistycznie. Jestem zmęczona, moje towarzyszki również. Dlatego w ciszy popijamy stygnącą mocną kawę, dzięki której mamy nadzieję wykrzesać z siebie jeszcze odrobinę energii i rozjaśnić umysł.

Przerwa dobiega końca, zbieramy się niechętnie i popędzani przez tłum studentów podążamy pod wyznaczoną salę. Przed nami n-ty egzamin. Chyba najtrudniejszy. Kolejność ustalona. Czekając na swoją kolej myślę: "Po co to wszystko? Już jestem tym zmęczona, nie mam sił, mam za to dość". 

Już po. Szczęśliwa, kolejny egzamin zaliczony. Ostatni, przede mną tylko obrona. A to przecież tak naprawdę czysta formalność.

Odsłona 2

Piękny lipcowy dzień. Słońce grzeje i nastraja optymistycznie. Mnie dodaje odwagi. Ubrana elegancko z dyplomem w ręku idę śpiesznie na autobus. W odpowiedzi na wczorajszy telefon jestem gotowa na rozmowę, która być może przyniesie mi wymarzoną pracę.

Wczoraj telefon, dziś już rozmowa. Sympatyczna, rzeczowa. Wydaje się, że wszystko zdąża ku dobremu.

Mija kilka dni. Ponownie dzwoni telefon. Odbierając go nie czuję, że przyniesie mi dobre nowiny. Słyszę pierwsze słowa i już wiem, że przegrałam. Ocierając błąkająca się po policzku łzę, patrzę na dyplom i zadaję sobie to pytanie: "Po co to wszystko było?".

Odsłona 3

Późne lato, ale słońce jeszcze mocno grzeje. Cisza wokół mnie nie daje mi wytchnienia, wręcz męczy. Otulona cieniem starej jabłonki leżę na rozgrzanym kocu i bezmyślnie przewracam kartki jakiejś książki. Nawet nie pamiętam jej tytułu, staram się czytać, ale smutne myśli zagłuszają treść. Jeszce miesiąc temu myślałam, że taka istnieje. Ale to był taki życiowy żart. Teraz wiem, że szczęście dotyka tylko nielicznych, chyba trzeba sobie na nie zasłużyć... albo zapracować?

Zmęczona nudą i złymi myślami idę do domu. Na horyzoncie niebo mieni się lekką czerwienią, a na moim horyzoncie życia ukazały się czarne chmury w postaci nierozwiązanej przeszłości.

Ja nie mogę i nie potrafię jej naprawić. Potrzebny czas i rozwaga pewnych ludzi. A ja znów zadaję sobie to pytanie: "Po co to wszystko mi było?".

Odsłona 4

Gwieździsta noc. Chłód piasku ostudza nasze ciała od upalnego dnia. Przed nami bezkres morza. Szum fal kołysze nas do snu. Mnie się nie chce spać, jeszcze nie teraz. Nie chcę stracić tej chwili.

Dużo musiałam przejść, by dojść do tego miejsca.  Niczego nie żałuję, nawet tych pytań: "Po co to wszystko?".

Siedząc tutaj na cichej plaży i mając o boku kogoś, kogo bardzo się kocha takie pytania są już nie na miejscu. Te wszystkie rozterki i przegrane dni straciły swą ważność.

Zadaje towarzyszowi pytanie: "O czym myślisz?". W odpowiedzi słyszę" "Wiesz o czym". Wiem. I widząc zawadiacki uśmiech uświadamiam sobie, że wszystko od teraz będzie dobrze. A w mojej głowie już nie kołacze się często zadawane pytanie "Po co to wszystko?", tylko odpowiedź: "Właśnie po to...".

Każdy dzień ma przesłanie. Często nie wiemy jakie. Usilnie pytamy: "Po co to wszystko?"

Ja wierzę, że w końcu dostaniemy na nie odpowiedź, a dzięki niej odkryjemy ten ukryty sens każdego dnia. Niekoniecznie dobrego.

I może będziemy musieli poczekać na odpowiedź. Wiem, że warto.