Szminka Babci, serial Dziadka

Zima zawitała do nas na dobre. Za oknami biało, drzewa uginają  się pod ciężarem marznącego śniegu. Na drogach panuje paraliż komunikacyjny, a na chodnikach bezpieczniej się ślizgać ;)

Na dworze zimno i nieprzyjemnie, ale w sercu panuje ciepło. Ponury styczeń ma dla nas szczególne dni, jakimi są Dzień Babci i Dzień Dziadka. Stop - dni zwyczajne, tylko osoby obchodzące to małe święto szczególne i nadzwyczajne. 

Moi dziadkowie są obecni już tylko w moim sercu i pamięci. Chwila, jaką mogę im poświecić, to obecność w miejscu ciszy i wypowiadana cicha modlitwa. W głowie pojawiają się obrazy wspomnień. Dobrze pamiętam moją Babcię Kasię i dziadka Kazka. Niestety pozostałych dziadków nie pamiętam, gdyż odeszli jak byłam małym dzieckiem.

Babcia Kasia - drobna kobieta o dobrym sercu i ciepłych dłoniach. Troszcząca się o swoich najbliższych.

Z babcią kojarzy mi się drożdżowe ciasto z kisielem, pierogi ruskie, różaniec.. krem Nivea i czerwona szminka :)

Byłam z nią bardzo zżyta, ponieważ w dzieciństwie była moją drugą najważniejszą opiekunką i nauczycielką.

To ona wprowadziła mnie w arkana kuchni staropolskiej. Mając niespełna 7-8 lat lepiłam z nią pierogi, piekłam ciasta. Dzięki niej połknęłam kulinarnego bakcyla i potem wybrałam szkołę gastronomiczną, by pogłębiać zdobytą niemałą już wiedzę. 

Była moją nauczycielką modlitwy. Pokazała mi, czym jest niezwykła miłość Boga. Często się za mnie modliła i ofiarowywała msze w mojej intencji. Czułam moc tej modlitwy. Teraz mi jej brakuje...

Krem Nivea i czerwona szminka były jej nieodłącznym atrybutem kobiecości. Uważała, że dzięki opracowanemu według starej recepturze kremie ma cudownie gładką cerę, nawet w starszym już wieku. I faktycznie miała :) A czerwona szminka? To był jej jedyny akcent makijażu, bez którego nie wychodziła z domu :)

Gdy już mieszkała sama, często po szkole do niej zachodziłam. Wiedziałam, że z utęsknieniem i radością wyczekuje mnie stojąc w oknie. Przy kawie i cieście wspominała swoje dzieciństwo i młodość, które były bardzo ciężkie. Czasy wojny, okupacji niemieckiej. Podziwiałam ją za hart ducha i wytrwałość, bo niełatwo było przecie służyć wrogowi na obczyźnie... 

Pomimo burzliwej przeszłości pozostał w babci kobiecy urok i pogoda ducha. Taką chcę ją zapamiętać, dlatego zacieram w pamięci czas choroby, który nieuchronnie gasił w niej płomień życia.

Dziadek Kazek - człowiek stateczny, dostojny. Mający trudny charakter i kierujący się w życiu staroświeckimi zasadami. Swoje dzieci wychował twardą ręką. Jednak pod fasadą pewnej oschłości kryło się wrażliwe i dobre serce.

Z dziadkiem kojarzy mi się pojemnik kukułek, mecze piłki nożnej, serial "Pokolenia", kolej.. i laska.

Zawsze jak do niego przyjeżdżałam na stół oprócz kanapek trafiały łakocie, gdzie szczególne miejsce zajmowały twarde kukułki. Do dziś ich smak kojarzy mi się z dzieciństwem :)

Jeśli akurat trwał "sezon na mecze" dziadek nie mógł ich przegapić. Zaciekle kibicował naszym i donośnym głosem komentował nie zawsze godne podziwu poczynania naszej drużyny. A serial "Pokolenia"? Ach, to był główny punkt dnia... Dziadzio z wielkim zainteresowaniem śledził losy bohaterów, hmmm, cóż.. bardziej pięknych bohaterek ;)

Był kolejarzem, dlatego w tamtych czasach fascynowały mnie te olbrzymie maszyny. Niezapomnianym przeżyciem była możliwość przejazdu w starej parowej lokomotywie... Fascynacja była tak duża, że wtedy chciałam zostać konduktorką :)

Nieodłącznym jego atrybutem była stara laska. Służyła nie tyle do podpory, co do wygrażania nią podejrzanym opryszkom :) Oj tak, dziadek mój był dość odważnym starszym panem, mającym odwagę zwrócić uwagę młodym, gdy ci nie należycie się zachowywali :)

W pamięci mam jego wyblakłe niebieskie oczy. Patrzące mądrze i przenikliwie. Pewnego dnia zobaczyłam w nich też świadomość tego, że to już nasze ostatnie spotkanie...

Dziś inaczej już obchodzę te szczególne dni. Uczę mojego synka, jak kochać i szanować swoich dziadków. Chcę, żeby miał świadomość, że Babcia i Dziadek, to niezwykłe i ważne w życiu osoby.