Umykające chwile

Codzienność często zaskakuje mnie swoją wyobraźnią. Każdy dzień jest inny, niepowtarzalny i niosący świadomość, że nigdy już nie powróci. Niestety jest również tak, że ja tej świadomości w danej chwili nie posiadam i nie napawam się chwilami danymi mi przez dzień dzisiejszy.

Pewnie wielka szkoda, ale na szczęście kolejnego dnia można powrócić myślami do tego poprzedniego i oczami wyobraźni odtworzyć to, co już przeminęło i jeszcze raz poczuć magię wczorajszych chwil.

Wczorajszy dzień przyniósł mi wiele radości. Nie takiej wzniosłej, ale takiej zwyczajnej. Ta zwyczajność i wypełniony zajęciami dzień przysłoniły mi wczoraj fakt, że to co w danych chwilach przeżywam jest piękne, radosne.. i że być może taka sama chwila nigdy już nie powróci. Ale właśnie dzisiaj, kiedy mogę na chwilkę przysiąść i się wyciszyć, mogę też do wczorajszych zdarzeń powrócić.

A w mojej głowie pojawia się jeden szczególny obraz. Siedzę sobie wygodnie w ciepłym pokoju opatulona kocem. Przede mną prosty stół, na nim cudowności, które (zapewne z wielkim sercem i zaangażowaniem) przygotowała osoba bardzo mi bliska. Pokój rozświetlony tylko ażurowymi lampkami i świecami sprawia wrażenie ogromnie przytulnego. A ta przytulność sprawia, że chce się tam po prostu być i być i być. 

Ale najważniejszy obraz to ten, że przede mną na fotelu siedzi ta osoba i patrząc na jej radosną twarz mogę z nią porozmawiać o rzeczach ważnych, mniej ważnych, smutnych, radosnych. Właśnie tak. 

Mogę też pomilczeć i mieć świadomość, że ta cisza nie jest krępująca, ale zbliżająca nas do siebie. Mogę też posłuchać, a słuchając rozpoznawać na twarzy tej osoby emocje, widzieć blask oczu.

Mogłam w końcu zobaczyć szczerą radość, gdy osoba ta rozpakowywała prezent.

Co to był za dzień? Dla mnie bardzo ważny, bo dzień urodzin mojej Przyjaciółki :) 

Dlatego tak go wspominam, bo wiem ile teraz znaczą dla mnie takie chwile, kiedy mogę tak bez żadnych trosk spotkać się z bliską mi osobą. Uciec od tej codzienności. Być tylko tu i teraz. Nie myśleć o dziecku, o mężu. I nie martwić się, czy beze mnie ich świat się nie zawali :)

Poddać się chwili i śmiać się do łez. Nie liczyć upływających minut i godzin. We wspomnieniach być daleko, daleko. Pomyśleć, ale mi tutaj dobrze. I patrząc w końcu na zegarek wskazujący późną godzinę, mieć żal do czasu, że tak szybko upłynął. Nie chcieć wracać.

Myślę, że warto pielęgnować takie piękne chwile w swoim sercu. Nie muszą być wzniosłe, lecz właśnie te proste, ale jakże prawdziwe. Zachowywać je tam i nigdy stamtąd nie wypuszczać. Tym bardziej teraz, kiedy nasze życie tak szybko gna do przodu, często nie dając nam chwil wytchnienia, a brakujący czas lub po prostu chęci nie pozwalają nam na spotkania z bliskimi osobami.

Takie chwile są ważne, wnoszą w naszą codzienność odżywczy powiew, ładują pozytywna energią. 

Nie szczędźmy czasu dla innych. Na rozmowę. Na wspólne milczenie. Na bycie razem. Nie tylko "od święta".

I miejmy tą świadomość, że takie chwile mogą już nie powrócić.